Krytyczna rola zewnątrzkomórkowej izomerazy dwusiarczku białka podczas tworzenia skrzepliny u myszy ad 6

Wykorzystaliśmy model zakrzepicy in vivo do oceny roli izomerazy tiolowej w powstawaniu skrzeplin in vivo. W modelu uszkodzenia laserowego stwierdziliśmy, że antygen PDI został wykryty przed rozpoczęciem gromadzenia się płytek i fibryny. Ponadto wlew 2 strukturalnie różnych inhibitorów PDI blokował gromadzenie się płytek i fibryny w tym modelu. Źródło PDI, które pojawia się podczas tworzenia skrzepu, pozostaje jeszcze do ustalenia. Ponieważ PDI nie został wykryty w osoczu przez innych (20) lub nas samych (nasze niepublikowane obserwacje), PDI wizualizowane podczas tworzenia skrzepliny prawdopodobnie pochodzi od komórek, które uwalniają PDI po aktywacji lub urazie. Aktywowane płytki krwi mogą uwalniać katalitycznie aktywny PDI (2, 20); w ten sposób płytkowy PDI może przyczyniać się do gromadzenia się antygenu PDI związanego z zakrzepem. Może również uczestniczyć PDI uwolniony z aktywowanych lub uszkodzonych komórek śródbłonka lub innych składników ściany naczynia. Zdolność inhibitorów PDI do zniesienia tworzenia fibryn silnie sugeruje, że PDI odgrywa niezbędną rolę w miejscowym wytwarzaniu trombiny w modelu uszkodzenia laserowego. Co więcej, ponieważ odkładanie fibryny w Par4. /. myszy są niezależne od płytek krwi lub wymagają minimalnej aktywacji lub akumulacji płytek, dramatycznego wpływu inhibitorów PDI na akumulację fibryny w Par4. /. myszy sugerują, że te inhibitory mogą działać za pośrednictwem mechanizmu niezależnego od płytek. Antygen czynnika tkankowego można wykryć w miejscu uszkodzenia ściany naczynia natychmiast po zranieniu laserowym w naszym modelu (21). Badania in vitro doprowadziły do wniosku, że PDI może być związane z zaszyfrowaną postacią czynnika tkankowego i może regulować aktywność czynnika tkankowego (9, 16). Tak więc, hamowanie zewnątrzkomórkowego PDI jest potencjalnym mechanizmem niezależnego od płytek hamowania wytwarzania trombiny i odkładania fibryny, które obserwowaliśmy po wywołanym laserem uszkodzeniu ściany naczynia w obecności inhibitorów PDI. Jednak koncepcja, że utlenianie katalitycznego izomerazowego katalizatora przez tiolowe allosteryczne wiązanie disiarczkowe w czynniku tkankowym prowadzi do aktywacji czynnika tkankowego była kontrowersyjna z 4 powodów: (a) Bach i in. wykazali, że oczyszczony pełnowymiarowy czynnik tkankowy nie zawiera wolnych tioli w domenie zewnątrzkomórkowej (22); (b) utleniacze, takie jak chlorek rtęci, które modyfikują aktywność czynnika tkankowego, mogą kierować na krytyczne ugrupowanie chemiczne inne niż wolny tiol na czynnik tkankowy (16); (c) PDI może być wymaganym kofaktorem dla aktywności koagulanta czynnika tkankowego, ale nie uczestniczy jako oksydoreduktaza (10); i (d) ponowne rozpatrzenie tego mechanizmu przełączania dwusiarczkowego w czynniku tkankowym, chociaż z różnymi komórkami i różnymi warunkami eksperymentalnymi, nie potwierdziło oryginalnego raportu (23). Zatem, chociaż PDI może sprzyjać koagulacji przez zamianę wiązania dwusiarczkowego w czynnik tkankowy, nie wykluczamy innych mechanizmów i innych celów PDI. Obserwacja w Par4. /. myszy, u których inhibitory PDI blokowały tworzenie przykręgowych zakrzepów płytek krwi, których tworzenie nie wymaga aktywacji płytek przez trombinę, sugeruje, że inhibitory PDI mogą zrobić więcej niż tylko zredukować wytwarzanie trombiny. Wcześniejsze prace in vitro wykazały, że specyficzne aktywności receptorów płytkowych można modyfikować poprzez hamowanie PDI. Zablokowanie aktywności izomerazy tiolowej z hamującymi przeciwciałami anty-PDI, niskocząsteczkowymi odczynnikami sulfhydrylowymi lub bacytracyną, wszystkie zapobiegają aktywacji receptora fibrynogenu. IIbp3 po stymulacji płytek różnymi agonistami in vitro (6, 24. 26). Zaproponowano, że aktywacja allbp3 obejmuje rearanżację dwusiarczkową z liczbą wolnych sufhydryli, zlokalizowanych w wiązaniu dwusiarczkowym pomiędzy resztami 400 i 650, wzrastających w podjednostce A3 po aktywacji (27). Ten receptor ulega zmianie konformacyjnej podczas konwersji z niskiego powinowactwa do postaci integryny o wysokim powinowactwie. Niedawno zidentyfikowano Cys663 (Cys687 jako potencjalne allosteryczne wiązanie dwusiarczkowe (1), a mutacja Cys663 i Cys687 do alaniny dała konstytutywnie aktywną aIlbp3 (28). Nie jest znane, w jaki sposób zmiana tych wiązań może dotyczyć wewnętrznych i zewnętrznych ścieżek sygnałowych. Niemniej jednak możliwe jest, że niezależne od trombiny działanie inhibitorów PDI w modelu laserowym dotyczy zmiany funkcji receptora fibrynogenu. Obserwacja, że PDI kumulował się w miejscu urazu laserem i dramatyczny efekt ostrego podawania inhibitorów PDI na hamowanie tworzenia skrzeplin i wydłużanie czasu krwawienia ogonowego u myszy silnie sugeruje kluczową rolę dla PDI w odkładaniu fibryny i akumulacji płytek podczas tworzenia skrzepliny in vivo.
[więcej w: bulging krążka międzykręgowego, choroba scheuermanna operacja, bazofile niski poziom ]