Porównanie heparyny o niskiej masie cząsteczkowej z niefrakcjonowaną heparyną w niestabilnej chorobie wieńcowej czesc 4

Po 14 dniach leczenia ryzyko zgonu, zawału mięśnia sercowego lub nawracającej dławicy było istotnie mniejsze wśród pacjentów przypisanych do enoksaparyny niż wśród osób, którym przypisano heparynę niefrakcjonowaną (16,6% vs. 19,8%, iloraz szans, 0,80; 0,67 do 0,96, P = 0,019). Po 30 dniach ryzyko zgonu, zawału mięśnia sercowego lub nawracającej dławicy pozostało istotnie niższe w grupie enoksaparyny niż w grupie niefrakcjonowanej heparyny (19,8 procent vs. 23,3 procent, iloraz szans, 0,81, przedział ufności 95 procent, 0,68 do 0,96; P = 0,016). Skorygowane względem kraju iloraz szans nie różnił się istotnie od nieskorygowanych ilorazów szans w różnych punktach czasowych (0,83 vs. 0,83 po 48 godzinach, 0,80 vs. 0,81 po 14 dniach i 0,81 vs. 0,81 po 30 dniach). Rysunek 1. Rysunek 1. Wykresy Kaplan-Meier czasu do pierwszego zdarzenia w okresie 30 dni dla złożonego punktu końcowego śmierci, zawału mięśnia sercowego lub nawracającej dławicy. Wśród pacjentów, którzy otrzymali co najmniej jedną dawkę badanego leku, enoksaparyna była również bardziej skuteczna: po 48 godzinach ryzyko złożonego punktu końcowego wyniosło 6,1 procent w grupie otrzymującej enoksaparynę w porównaniu z 7,3% w grupie niefrakcjonowanej heparyny (P = 0,120), w dniu 14 było to 16,5% w porównaniu z 19,8% (P = 0,017), a w dniu 30 było to 19,8% w porównaniu z 23,4% (P = 0,014). Na rycinie przedstawiono szacunki Kaplana-Meiera z czasu do pierwszego zdarzenia (śmierć, zawał mięśnia sercowego lub nawracająca dławica piersiowa) w ciągu pierwszych 30 dni po randomizacji.
Tabela 4. Tabela 4. Porównanie szybkości rewaskularyzacji. Wtórny, złożony punkt końcowy zgonu lub zawał mięśnia sercowego osiągnięto po 14 dniach w 4,9% grupy enoksaparyny w porównaniu z 6,1% grupy niefrakcjonowanej heparyny (zmniejszenie ryzyka, 19,9%, P = 0,13) i po 30 dniach w 6,2 procent grupy enoksaparyny w porównaniu z 7,7 procentami grupy niefrakcjonowanej heparyny (redukcja ryzyka, 20,4 procent, P = 0,08). Trzydzieści dni po randomizacji, potrzeba rewaskularyzacji wieńcowej była znacznie rzadziej u pacjentów przypisanych do enoksaparyny (27,0 procent) niż wśród osób, którym przypisano niefrakcjonowaną heparynę (32,2 procent, p = 0,001) (tabela 4). Enoxaparin był znacznie skuteczniejszy niż heparyna niefrakcjonowana w kilku podgrupach – pacjenci starsi niż 65 lat i ci z wcześniejszym długotrwałym stosowaniem kwasu acetylosalicylowego, poprzednia przezskórna angioplastyka wieńcowa, jakiekolwiek zmiany echokardiograficzne w linii podstawowej lub obniżenie odcinka ST na linii podstawowej.
Tabela 5. Tabela 5. Zdarzenia o skutkach krwotocznych i poważnych zdarzeń niepożądanych w dniu 30. Poważne komplikacje związane z krwawieniem przedstawiono w Tabeli 5. Nie było istotnych różnic między obiema grupami leczenia w odniesieniu do poważnych powikłań krwotocznych. Większość takich powikłań wystąpiła podczas lub po operacji pomostowania tętnic wieńcowych po odstawieniu badanego leku. Wystąpiła jednak większa częstość powikłań krwotocznych u pacjentów leczonych enoksaparyną niż u pacjentów leczonych niefrakcjonowaną heparyną: 9,4% w porównaniu do 4,4%, podczas gdy pacjenci otrzymywali badany lek, a 18,4% w porównaniu z 14,2% w 30 dniu po randomizacji (P = 0,001)
[patrz też: chloramfenikol, bifidobacterium, atropina ]
[hasła pokrewne: bol zeba po leczeniu kanalowym, bolimuszka, brak odruchu kolanowego ]